Zadania obrony cywilnej

Zgodnie z art. 137 ustawy z dnia z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jednolity, Dz. U. z 2012 r., poz. 461) obrona cywilna ma na celu:

ochronę ludności, zakładów pracy i urządzeń użyteczności publicznej, dóbr kultury;
ratowanie i udzielanie pomocy poszkodowanym w czasie wojny;
współdziałanie w zwalczaniu klęsk żywiołowych i zagrożeń środowiska oraz usuwaniu ich skutków.

Podstawowymi jednostkami organizacyjnymi przeznaczonymi do wykonywania zadań obrony cywilnej są formacje obrony cywilnej. Formacje tworzą w drodze rozporządzenia ministrowie, wojewodowie, starostowie, wójtowie lub burmistrzowie (prezydenci miast) – w drodze zarządzenia, uwzględniając w szczególności: skalę występujących zagrożeń, rodzaj formacji, ich przeznaczenie oraz stan osobowy i organizację wewnętrzną. Formacje obrony cywilnej mogą tworzyć także pracodawcy.

Szczegółowy katalog zadań obrony cywilnej zawiera Pierwszy Protokół Dodatkowy do Konwencji Genewskich z 12 sierpnia 1949 r., dotyczący ochrony ofiar międzynarodowych konfliktów zbrojnych, sporządzony w Genewie dnia 8 czerwca 1977 r. (Dz. U. 1992, Nr 41, poz. 175), który Rzeczpospolita Polska przyjęła 19 września 1991 r.

W rozumieniu Protokołu określenie „obrona cywilna" oznacza wypełnianie wszystkich lub niektórych wymienionych niżej zadań humanitarnych, mających na celu ochronę ludności cywilnej przed niebezpieczeństwami wynikającymi z działań zbrojnych lub klęsk żywiołowych, i przezwyciężanie ich bezpośrednich następstw, jak też zapewnienie warunków koniecznych do przetrwania. Są to następujące zadania:

służba ostrzegawcza;
ewakuacja;
przygotowanie i organizowanie schronów;
obsługa środków zaciemnienia;
ratownictwo;
służby medyczne, włączając w to pierwszą pomoc oraz opiekę religijną;
walka z pożarami;
wykrywanie i oznaczanie stref niebezpiecznych;
odkażanie i inne podobne działania ochronne;
dostarczanie doraźnych pomieszczeń i zaopatrzenia;
doraźna pomoc dla przywrócenia i utrzymania porządku w strefach dotkniętych klęskami;
doraźne przywrócenie działania niezbędnych służb użyteczności publicznej;
doraźne grzebanie zmarłych;
pomoc w ratowaniu dóbr niezbędnych dla przetrwania;
dodatkowe rodzaje działalności, niezbędne dla wypełnienia któregoś z zadań wyżej wymienionych, w tym planowanie i prace organizacyjne.

1. Sposoby zabezpieczenia żywności.
Gwarancją izolacji żywności od środowiska zewnętrznego jest zastosowanie właściwych opakowań. Opakowania ochronne mogą być następujące:

pyłoszczelne z materiałów twardych - mogą to być puszki metalowe hermetyczne, które można dokładnie i szybko zmyć lub odkazić; opakowania szklane - słoje i butelki nie przepuszczające pary wodnej i gazu, umożliwiające przeprowadzenie ich sterylizacji; opakowania drewniane (sklejka, płyta pilśniowa) - skrzynki wyłożone pergaminem lub kilkoma warstwami papieru pakowego, a także beczki drewniane, hermetyczne beczki metalowe i z tworzyw sztucznych, zabezpieczające w należyty sposób żywność przed działaniem środków promieniotwórczych, chemicznych i biologicznych;
pyłoszczelne z tworzyw miękkich - hermetyczne opakowania (worki, woreczki, torby itp.) z folii powlekanych, metalowych, tworzyw plastycznych i innych;
pyłoszczelne papierowe, wielowarstwowe z wkładką parafinową lub z tworzyw sztucznych; jeśli są umieszczone w pojemnikach zbiorczych, to w zasadzie spełniają swoje zadanie.

W warunkach domowych bardzo dobrym opakowaniem zbiorczym jest lodówka. Hermetyczność lodówki można zwiększyć za pomocą dodatkowych zasłon z folii lub ceraty na każdej półce. Można też do tego celu przystosować szafkę, kredens itp. lub szczelną piwnicę.
Wyjątkowo trwałego i hermetycznego opakowania wymagają takie produkty, jak: sól, cukier, kasza, mąka, przetwory owocowe i wszystkie produkty płynne, miękkie itp., gdyż w razie skażenia nie ma możliwości ich odkażenia.

2. Sposoby zabezpieczenia wody.
Sieć wodociągową zabezpieczać się będzie przez odcięcie poboru wody na okres niebezpiecznego skażenia w miejscu jej czerpania. Ponowny jej pobór nastąpi po ustąpieniu niebezpiecznego skażenia. W związku z powyższym należy:
- przygotować indywidualne zapasy wody nie skażonej.
Wodę do celów konsumpcyjnych należy przechowywać w szczelnie zamkniętych szklanych, metalowych lub plastykowych pojemnikach np. w butelkach, słojach, bańkach itp.

3. Postępowanie w przypadku awarii, braku wody.
W razie uszkodzenia lub wyłączenia dopływu wody, dostarczać ją będą do poszczególnych osiedli cysterny z wodą. Przy czerpaniu wody z wodociągu lub innego źródła należy mieć pewność, że nie zawiera ona substancji trujących. Nabierać wodę do zamykanych naczyń, pojemników, itp.

4. Postępowanie w przypadku braku elektryczności.
W przypadku braku prądu należy:
- nie otwierać bez potrzeby zamrażarki, w chłodnym pomieszczeniu utrzyma ona niską temperaturę przez około trzy dni,
- w pierwszej kolejności należy zużywać produkty które najszybciej się psują.
Pamiętać o przygotowaniu oświetlenia zastępczego (bateryjnego, akumulatorowego).

5. Postępowanie w przypadku braku ogrzewania.
W razie uszkodzenia systemu grzewczego można być pozbawionym ogrzewania przez dłuższy czas.
W takim przypadku należy:
- korzystać z ograniczonej ilości pomieszczeń,
- zamknąć drzwi do zimnych pomieszczeń,
- uszczelnić i ocieplić okna,
- ubierać się wielowarstwowo.
Temperaturę pomieszczenia można zwiększyć używając świec stearynowych.

6. Profilaktyka przeciwpożarowa w budynkach użyteczności publicznej.
Profilaktyka przeciwpożarowa w budynkach użyteczności publicznej polega na właściwym przygotowaniu budynków do ochrony przeciwpożarowej poprzez wykonanie następujących przedsięwzięć:

usunięcie wszystkich zbędnych materiałów łatwopalnych;
zabezpieczenie budynków w podręczne środki gaśnicze i w podręczny sprzęt gaśniczy
przygotowanie i oznakowanie wyjść zapasowych, korytarzy przejść, z których powinny być usunięte wszystkie przedmioty;
oszklenie wszystkich otworów okiennych na strychach, w piwnicach, klatkach schodowych itp. (zapobiega przedostaniu się iskier, a tym samym rozprzestrzenianiu się ognia);
utrzymanie w odpowiednim stanie dojazdów i punktów czerpania wody;
kontrolowanie instalacji elektrycznej i gazowej,
zapoznanie się ze sposobami likwidacji zarodków pożarów;
przy wejściach (włazach) z klatki schodowej na strych i ze strychu na dach powinny być zainstalowane mocne, wygodne drabinki.

Na drzwi i okna, na klatkach schodowych i przejściach między nimi wyjściach na dachu itp. nie zakładać krat. Krata utrudnia ewakuację podczas pożaru oraz wydłuża czas oczekiwania na pomoc strażaków. W obawie przed złodziejami należy zakładać kraty z możliwością otworzenia ich od wewnątrz, Klucz należy zostawić w miejscu znanym wszystkim pracownikom. Pamiętać należy, że może to być jedyna droga ewakuacji. Korytarzy nie należy zastawiać sprzętami, gdyż w ten sposób utrudnia się drogę ewakuacji oraz dojście ratowników.

W ramach profilaktyki przeciwpożarowej przy eksploatacji urządzeń energetycznych:

nie stosować bezpieczników o większej mocy, niż wskazane, nie „watować bezpieczników topikowych”;
używać tylko tyle odbiorników prądu elektrycznego, na ile obliczono moc instalacji elektrycznej; nadmierne obciążenie instalacji powoduje przegrzewanie się przewodów wypalanie styków w gniazdkach, puszkach rozgałęźnych;
nie eksploatować uszkodzonych urządzeń elektrycznych;
nie ustawiać sprzętu telewizyjnego i radiowego „na nie wentylowanych regałach, na półkach obłożonych książkami i innymi materiałami palnymi, ponieważ powolne i długotrwałe nagrzewanie zakurzonych przedmiotów może doprowadzić do zapłonu;
nie podłączać odbiorników energii poprzez stosowanie prowizorek oraz przedłużaczy elektrycznych;
nie ustawiać elektrycznych urządzeń grzewczych w pobliżu materiałów palnych (mebli, firanek itp.).

W ramach profilaktyki przeciwpożarowej przy eksploatacji urządzeń gazowych:

nie przechowywać butli gazowych w pomieszczeniach poniżej poziomu terenu (piwnicach, klatkach schodowych); gaz propan-butan jest cięższy od powietrza i w przypadku zalegania grozi wybuchem;
nie zatykać przewodów wentylacyjnych, ponieważ w przypadku braku odpowiedniej ilości powietrza gaz nie ulega całkowitemu spalaniu i wtedy powstaje niewyczuwalny tlenek węgla i można ulec zatruciu;
okresowo zlecać czyszczenie kanałów wentylacyjnych i kominowych; zaniedbanie tych czynności jest często przyczyną śmiertelnych zatruć tlenkiem węgla, szczególnie w czasie kąpieli w łazienkach wyposażonych w piece gazowe;
nie należy ogrzewać mieszkania kuchnią gazową, gdyż takie praktyki bardzo często kończą się poważnymi zatruciami;
nie ustawiać urządzeń grzewczych w pobliżu materiałów palnych (mebli, firanek itp.).

Nieostrożność i niezachowanie elementarnych zasad bezpieczeństwa pożarowego to przyczyny powstania większości pożarów, dlatego należy:

nie pozwalać, by dzieci bawiły się ogniem otwartym, materiałami pirotechnicznymi czy urządzeniami elektrycznymi; nigdy nie pozostawiać małoletnich dzieci bez opieki,
nie spalać śmieci w śmietnikach;
nie zapalać świec stojących pod półkami lub lamp z abażurem przylegającym bezpośrednio do palnych mebli; nagrzewanie może trwać wiele godzin, aż do momentu zapalenia;
nie pozostawiać włączonej kuchenki gazowej bez dozoru; kipiąca woda z garnka może doprowadzić do wybuchu zgaszonego, ulatniającego się gazu;
należy posiadać gaśnice proszkowe, którymi w razie konieczności będzie można ugasić pożar w zarodku; taką gaśnicą można gasić palące się urządzenia elektryczne będące pod napięciem.

W sytuacjach gdy powstanie pożar:

dzwonić pod numer straży pożarnej (tel. 998);
o ile jest to możliwe należy w zarodku ugasić pożar przy pomocy posiadanych środków (gaśnica, woda), pamiętając o bezpieczeństwie własnym i innych osób;
do gaszenia pożaru urządzeń elektrycznych nigdy nie należy stosować wody;
w przypadku gdy nie można opuścić budynku należy przejść do pomieszczeń najdalej położonych od miejsca gdzie się pali i krzykiem wzywać pomocy;
należy pamiętać o odłączeniu dopływu energii elektrycznej (wyłączyć bezpieczniki).

W sytuacjach gdy poczujemy gaz:

powiadomić należy pogotowie gazowe (tel. 992) i straż pożarną (998);
nie włączać światła ani żadnych urządzeń elektrycznych, nie zapalać zapałek ani zapalniczek czy też urządzeń iskrzących;
zamknąć zawór gazu w pomieszczeniu;
otworzyć szeroko okna powodując wywiew gazu na zewnątrz, zmniejszając w ten sposób jego stężenie.

7. Postępowanie po ogłoszeniu sygnałów alarmowych, komunikatów ostrzegawczych.
Komunikat ostrzegawczy o klęskach żywiołowych i zagrożeniu środowiska.
Po usłyszeniu komunikatu ostrzegawczego o klęskach żywiołowych i zagrożeniu środowiska należy:

zachowywać się spokojnie, przeciwdziałać panice i lękowi, ściśle wykonywać zarządzenia służb porządkowych. Stosować się do zaleceń i informacji przekazywanych w komunikatach;
nie zbliżać się do rejonu objętego klęską żywiołową i zagrożeniem środowiska.

Przebywając na terenie otwartym należy opuścić zagrożony rejon stosując się do poleceń zawartych w komunikatach przekazywanych przez ruchome środki nagłaśniające.

Przebywając w pomieszczeniach: należy włączyć odbiornik radiowy lub telewizyjny na jedno z pasm lokalnych, zastosować się do przekazywanych komunikatów i poleceń.

Uprzedzenie o zagrożeniu skażeniami i zakażeniami.
Po usłyszeniu uprzedzenia o zagrożeniu skażeniami lub zakażeniami należy:

sprawdzić posiadane indywidualne środki ochrony;
sprawdzić zabezpieczenie posiadanych zapasów żywności i wody;
sprawdzić szczelność przygotowanych pomieszczeń dla ludzi,;
jeśli nie ma innych zaleceń, udać się do pomieszczeń ochronnych (ukryć);
przestrzegać ogłaszanych zarządzeń oraz wykonywać polecenia organów i służb OC.

Odwołanie alarmu.
Po usłyszeniu sygnału odwołania alarmu należy:

opuścić ukrycie;
w przypadku wystąpienia skażeń poddać się zabiegom sanitarnym;
przeprowadzić dezaktywację (w przypadku skażeń promieniotwórczych) lub odkażanie (w przypadku skażeń chemicznych) żywności, sprzętu oraz pozostałego mienia;
przewietrzyć dokładnie wszystkie pomieszczenia;
przeprowadzić dezaktywację lub odkażanie odzieży, w której wykonywano wymienione uprzednio zabiegi i poddać się ponownie zabiegom sanitarnym;
stosować się ściśle do poleceń organów obrony cywilnej;
w przypadku zakażenia biologicznego stosować się ściśle do zasad profilaktyki przeciwepidemicznej, ustalonych przez jednostki służby zdrowia.

8. Przygotowanie budynku do ochrony przed skażeniami i zakażeniami.
Przystosowując na takie ukrycie budynek (piwnicę) należy mieć na uwadze to, że jego podstawową cechą powinna być hermetyczność (szczelność) i możliwość zapewnienia w miarę potrzeby najprostszej wentylacji.
W razie potrzeby wykonać następujące prace:

uszczelnić okna odpowiednią taśmą lub watą, a nawet okleić paskiem papieru (taśmą samoprzylepną), uszczelnić wszystkie drzwi i futryny; drzwi zewnętrzne obić kocem i w odległości 1-1,5 m zawiesić zasłonę z koca (kołdry), aby stworzyć „śluzę”;
uszczelnić dokładnie wszystkie szpary, szczeliny, otwory kominowe, miejsca w których przechodzą przewody wodociągowe, centralnego ogrzewania, kanalizacji itp.;
zakleić szczelnie papierem kratki wentylacyjne – ale tak by w razie potrzeby zapewnić wentylację pomieszczenia. Samoczynną dobrą wentylację mogą zapewnić otwory: nawiewny i wywiewny.

Otwór wywiewny powinien być usytuowany 1,5 - 2 m nad otworem nawiewnym. W przewodzie nawiewnym można umieścić prosty filtr przeciwpyłowy - ramkę z rozpiętą wielowarstwową gazą, a poniżej specjalną kieszeń na zbieranie cząstek pyłu opadającego z filtra (gazy). Podwyższać walory ochronne ukrycia, jeżeli jest ono na parterze lub w piwnicy. Można wtedy wykonać obsypkę ziemią wokół zewnętrznych ścian budynku oraz zabudować lub osłonić workami z piaskiem otwory okienne, nie używane otwory drzwiowe itp.
W pomieszczeniu przygotowanym na ukrycie powinny także być:

odpowiedni zapas wody pitnej, żywności, przedmioty pierwszej potrzeby, worki plastykowe na odpadki;
lekarstwa dla chorych, apteczka domowa, środki dezynfekcyjne, zapasowe oświetlenie, bateryjny odbiornik radiowy itp.;
sprzęt gaśniczy (np. gaśnica. koc, wiadro, piasek, łopata itp.);
niezbędne przedmioty osobistego użytku.

Pamiętać należy o przygotowaniu oświetlenia zastępczego. Zalecane jest oświetlenie elektryczne (bateryjne, akumulatorowe). Lampy naftowe i świece, paląc się zużywają dużo tlenu oraz zanieczyszczają powietrze dwutlenkiem węgla, dlatego ich używanie jest niewskazane.
Do gaszenia należy używać wody, koców gaśniczych, piasku, a jeżeli gaśnic - to pianowych lub wodnych.

9. Postępowanie w rejonach porażenia, klęsk żywiołowych i innych zagrożeń
Postępowanie rejonie porażenia bronią jądrową.
Największe zagrożenie życia ludzkiego występuje w tym rejonie bezpośrednio po wybuchu jądrowym. Jeżeli w momencie wybuchu ludzie znajdowali się w ukryciu, które nie zostało uszkodzone, powinni w nim pozostać do chwili otrzymania zezwolenia na wyjście. Po wyjściu z ukrycia należy zwrócić uwagę na znaki ostrzegawcze, które do tego czasu mogą zostać rozstawione.
Szczególną uwagę należy zwrócić na znaki informujące o skażeniu terenu.
Przebywając w terenie skażonym, należy przestrzegać następujących zasad:

skrócić do niezbędnego minimum czas przebywania;
nie wzniecać kurzu, a zimą nie wnosić śniegu do pomieszczeń nie skażonych;
nie brać do rąk żadnych przedmiotów;
omijać kałuże wody;
nie pić skażonej wody i nie spożywać skażonych produktów żywnościowych;
nie opierać się o drzewa, ściany budynków itp.;
zwracać uwagę na to, by nie zabrudzić nie osłoniętych części ciała.

Postępowanie w rejonie porażenia BŚT.

Po stwierdzeniu występowania bojowych środków trujących ludzie znajdujący się w pomieszczeniach lub budowlach ochronnych, które nie są hermetyczne, powinni założyć maski przeciwgazowe lub zastępcze środki ochrony dróg oddechowych. Osoby opuszczające te pomieszczenia lub osoby, które napad chemiczny zastał poza nimi, powinny założyć odzież ochronną lub zastępczą, W miarę możliwości należy jak najszybciej opuścić teren objęty skażeniami, w kierunku wskazanym przez odpowiednie organy obrony cywilnej i udać się do miejsca, gdzie przeprowadzone zostaną zabiegi sanitarne i specjalne przez formacje obrony cywilnej.

Postępowanie w rejonie porażenia bronią biologiczną.

W przypadku stwierdzenia skażenia bakteriologicznego, izoluje się od otoczenia osoby przebywające w rejonie skażenia (kwarantanna), wprowadza stosowne ograniczenia i przystępuje do likwidacji skutków użycia broni biologicznej.
Do podstawowych obowiązków obywateli znajdujących się w rejonie objętym kwarantanną należy ścisłe przestrzeganie zarządzeń lokalnych władz, a zwłaszcza dotyczących:

przebywania i poruszania się w tym rejonie;
utrzymywanie higieny;
wykonywania podstawowych przedsięwzięć profilaktycznych;
współdziałania zdrowej ludności z pododdziałami prowadzącymi likwidację zakażeń.

Postępowanie w rejonie porażenia niebezpiecznymi środkami chemicznymi.
Na terenie naszego miasta występują produkty chemiczne charakteryzujące się własnościami toksycznymi. Na skutek nieprzewidzianych awarii, katastrof lub klęsk żywiołowych może nastąpić zagrożenie naturalnego środowiska człowieka, zagrożenie zdrowia lub życia mieszkańców. Skażenie środowiska toksycznymi środkami przemysłowymi może nastąpić z obiektów stałych (zakłady przemysłowe) lub ruchomych (cysterny samochodowe). Należy wtedy zachowywać się spokojnie, przeciwdziałać panice i lękowi, ściśle wykonywać zarządzenia służb porządkowych.

Stosować się do zaleceń i informacji przekazywanych w komunikatach, głównie środkami nagłaśniającymi umieszczonymi na samochodach.
Przebywając na terenie otwartym należy:

zwrócić uwagę na kierunek wiatru (obserwować unoszące się dymy, pary);
opuścić zagrożony rejon (prostopadle do kierunku wiatru) stosując się do poleceń zawartych w komunikatach przekazywanych przez ruchome środki nagłaśniające;
udać się do najbliższych budynków mieszkalnych lub publicznych.

Przebywające w pomieszczeniach osoby, które z jakichkolwiek przyczyn przed wystąpieniem skażeń nie zdążyły wyjść z rejonu zagrożenia powinny:

włączyć odbiornik radiowy lub telewizyjny na jedno z pasm lokalnych, zastosować się do przekazywanych komunikatów i poleceń;
pozostać w pomieszczeniach, zamknąć i uszczelnić mokrym papierem lub szmatami drzwi, okna otwory wentylacyjne, przebywać w miarę możliwości w pomieszczeniach środkowych;
osoby wyposażone w maski przeciwgazowe zakładają je;
do chwili odwołania alarmu lub zarządzenia ewakuacji nie opuszczać uszczelnionych pomieszczeń, nie przebywać w pobliżu okien i innych otworów wentylacyjnych;
powstrzymać się od spożywania posiłków, palenia tytoniu oraz prac wymagających wysiłku a więc dużego zapotrzebowania na tlen;
wyłączyć wszystkie urządzenia elektryczne (oprócz radia i telewizora), wygasić wszystkie płomienie;
do ochrony dróg oddechowych stosować zwilżoną w wodzie lub w wodnym roztworze sody oczyszczonej chusteczkę, tampon z gazy, ręcznik itp.

Postępowanie w rejonie porażenia bronią klasyczną.
W takim rejonie nie ma potrzeby stosowania środków ochrony dróg oddechowych, oczu i skóry. W czasie prowadzenia prac ratowniczych i udzielania pomocy poszkodowanym w tym rejonie należy uważać na niewybuchy, miny, które stanowią duże zagrożenie dla życia i zdrowia pracujących tam ludzi. W razie ich wykrycia prace należy przerwać, powiadomić służby obrony cywilnej i postępować zgodnie z ich poleceniami.

10. Organizacja wyposażenia w indywidualne środki ochrony przed skażeniami.
Indywidualne środki ochrony przed skażeniami.
Indywidualne środki ochrony przed skażeniami zabezpieczają przed bojowymi środkami trującymi, biologicznymi, pyłem promieniotwórczym oraz częściowo przed działaniem promieniowania cieplnego podczas wybuchów jądrowych. Należą do nich środki ochrony dróg oddechowych i środki ochrony skóry.

Środki ochrony dróg oddechowych.
Rozróżnia się dwa rodzaje masek przeciwgazowych:

filtracyjne, których działanie polega na oczyszczaniu powietrza wdychanego z substancji szkodliwych;
izolacyjne, które umożliwiają oddychanie powietrzem lub tlenem zawartym bądź wytworzonym w urządzeniach wchodzących w skład tych masek.

W przypadku braku etatowych środków ochrony można wykonać w prosty sposób zastępcze środki ochrony dróg oddechowych w postaci tamponów. Poniżej podano kilka przykładów wykonania zastępczych środków ochrony dróg oddechowych:

szal wełniany lub ręcznik złożony w dwie warstwy, przykładany na nos i usta i zawiązywany z tyłu głowy,
damska pończocha wypełniona warstwami celulozy (ligniny), zakładana na twarz i obwiązywana sznurkiem,
filcowy kapelusz z wyciętym otworem na oczy do którego przymocowujemy przeźroczysty plastik.

Środki ochrony skóry.
Do ochrony skóry wykorzystuje się ogólnowojskową odzież ochronną, która składa się z płaszcza ochronnego, pończoch i rękawic ochronnych. Ponadto do ochrony skóry można
wykorzystywać odzież ochronną lekką (do długotrwałych działań w terenie skażonym).
Przed pyłem promieniotwórczym zabezpieczają też zastępcze środki ochrony skóry. W stosunku do bojowych środków chemicznych i biologicznych mają ograniczone zdolności ochronne.
Zastępczymi środkami ochronnymi skóry mogą być:

fartuchy ochronne gumowe, z tkanin podgumowanych impregnowanych, skórzane i z tworzyw sztucznych;
wszelkiego rodzaju płaszcze i peleryny przeciwdeszczowe z gumy lub podgumowane z płótna impregnowanego, tkanin z włókien sztucznych, folii itp.;
kombinezony skórzane i ubiory z folii metalizowanej;
buty gumowe, skórzane i z tworzyw sztucznych;
okulary ochronne (przemysłowe, narciarskie, motocyklowe);
nakrycia głowy gumowe, skórzane i z tworzyw sztucznych.

Z wymienionych środków można skompletować odzież ochronną, która (uzupełnioną maską lub półmaską) umożliwi wykonanie krótkotrwałych czynności ratunkowych.